Rick Derringer nie jest muzykiem zdecydowanym na bluesa, ale tytuł jego najnowszej płyty świadczy o tym, że szanuje ten gatunek. Już jako nastolatek działał w grupie The McCoys, a później zdobył szersze uznanie m.in. przez wspólne nagrania z Johnnym Winterem i jego bratem Edgarem. Przez ponad 40 lat grywał w różnych składach i wydał szereg płyt, również pod własnym nazwiskiem. Niektóre z nich miały bliski związek z bluesem, choćby nawet przez same tytuły: „Back to the Blues”, „Electra Blues”, „Blues Deluxe” czy „Jackhammer Blues”. Do tego zestawu dołączyła teraz „Knighted by the Blues”. Początkowe kawałki płyty to żwawe kompozycje, bo przecież wykonawcą jest dziarski muzyk. Derringer udowadnia, że jest sprawnym gitarzystą, który zachował formę wokalną znaną sprzed lat. Nagranie „Give Me Some Money” mogłoby stać się nawet hitem audycji radiowych w niektórych krajach, nie tylko z powodu tytułu i długości w okolicach 200 sekund. Jako czwarte nagranie na krążku znalazła się spokojniejsza – mimo „zakręconych” fragmentów – i nieźle zaaranżowana kompozycja Hendrixa „If 6 Was 9”, po której tempo jeszcze wyraźniej zwalnia. To zasługujące na większą uwagę tytułowe i najdłuższe nagranie płyty, spokojne i kołyszące, z organami w tle. Później znowu mamy szybsze tempa. „Cat on a Hot Tin Roof” to przykład, że Rick Derringer jest również oswojony z jazzem. Zdecydowany powrót do bluesa to nagranie „My Gals Kinda Crazy” i kolejne „Time to Go”, które prowokuje do rytmicznego przytupywania. Album kończy nastrojowa kompozycja Ray’a Charlesa „Funny, I Still Love You”. „Knighted by the Blues” to udana płyta, ale biorąc pod uwagę bogaty dorobek tego śpiewającego gitarzysty niełatwo uznać ją za najlepsze osiągnięcie w jego karierze. Uwzględniając te dokonania, doświadczenia, a także aktualną formę jego byłych współpracowników, można mu na pewno pozazdrościć kondycji.
Stanisław Śpiewak
Opublikowano: 2009-05-09 16:04:41
Wydawca: Provogue Records
Posłuchaj: www.myspace.com/rickderringer
