Z Little Sammy’m spotkałem się przy okazji ostatniej płyty The Mannish Boys, gdzie zrobił na mnie wrażenie prostotą przekazu i bluesowym feelingiem. Pod tym względem jego solowy album wcale nie jest gorszy od produkcji słynniejszych kolegów, dobrze się tego longplay’a słucha. Sammy Davis to bluesman ze starej szkoły. Brzmi niesłychanie prawdziwie, z pewnością jak ktoś, dla kogo blues był częścią otaczającego świata od najmłodszych lat. Sednem własnej kultury. Głos ma pełen emocji. Surowy, owszem, ale świadczący o tym, że wiele w życiu przeszedł i rzeczy o których śpiewa poznał od podszewki. Jego gra na harmonijce jest równie prosta co sposób śpiewania – Amerykanie nazywają ten styl down-home, taki „nieskąplikowany”, ot „swojski”. Warto to docenić, bo w epoce szybkich solówek i technicznych zawiłości takiego grania nie słyszy się dziś często. Kiedy w ten sposób Sammy wykonuje powolne bluesy pokroju „Hear My Train Coming” czy „Forty Days And Forty Nights” nie ma mowy o żartach, przeżywa je całym sobą. Podobnie jest w ascetycznych „Fat Rat” i „She’s Not Another Woman”, czy w głębokim soulu „Since You Been Gone”. Towarzyszy mu sprawny zespół, ale to Sammy jest bohaterem przedstawienia. Dla miłośników bluesa – tego tradycyjnego, bez fajerwerków – uczta.
Przemek Draheim
Opublikowano: 2009-03-04 22:14:40
Wydawca: Little Sammy Davis
Posłuchaj: www.myspace.com/littlesammydavisbluesband
